Het perfecte plaatje van onszelf
“Als je niet nieuwsgierig bent naar jezelf,
naar wie je nog meer bent dan je dacht,
gebeurt er niets.
Want zekerheid is de vijand van de verandering.”
(- Esther Perel)
In ons hoofd vormen we een beeld van hoe het ‘perfecte’ plaatje van een vrouw of een man er uitziet. Sommige gevoelens zijn volgens dat ‘perfecte’ plaatje onbestaand, horen niet, zijn onwenselijk….
Waar is het onderdrukken of ontkennen van bepaalde gevoelens afkomstig van? Wat maakt dat wij wensen vast te houden aan ons ‘perfect’ plaatje? Welke ruimte geven wij op die manier aan onze gevoelens?
Gevoelens...
Soms leren we in onze kindertijd om onze gevoelens en emoties te verdrukken, te onderdrukken, te ‘maskeren’. We observeren dit patroon op vroege leeftijd bij onze ouders. Soms worden we expliciet of impliciet gewezen op de ‘gevolgen’ van het tonen van onze gevoelens of emoties. ‘Doe niet zo raar, kijk, iedereen kijkt naar jou.’ ‘Doe eens gewoon, dat is al goed genoeg.’ ‘Wat ben jij toch emotioneel.’ Of we leren dat het beter is om onze gevoelens voor onszelf te houden, zodat één van onze ouders of beide ouders gelukkig zijn. Want we willen hen niet dat ons verdriet, onze boosheid, onze frustratie… hen belast.
Kortom we leren dat : wanneer we onze gevoelens voor onszelf houden, dan gedragen we ons ‘goed’ of ‘flink’ en kunnen we ‘overleven’. We ontvangen een (deel) aandacht, liefde, warmte van de andere en ervaren een gevoel van verbinding met de ander.
Echter, je begrijpt dat op die manier een patroon, een overlevingsmechanisme, ontstaat van ‘ontkennen’ of ‘verstoppen’ van jouw gevoelens, teneinde geen afwijzing te ervaren en wel liefde en aandacht te ontvangen. Alleen zijn of uit verbinding zijn, lijkt het ergste wat je kan overkomen en je wenst het liefst te ‘versmelten’ met de ander. Dus wij verbergen onze gevoelens voor de andere en ook vaak voor onszelf. We hebben geen contact of verbinding met onszelf, onze gevoelens, want we stellen ons zelf niet oprecht de vraag ‘hoe voel je je?’. Bijgevolg houden we deze gevoelens (onbewust) vast in ons lichaam en na verloop van tijd vallen we ziek.
Sterk verankerd patroon
Misschien kan ik aan de hand van een uit het leven gegrepen voorbeeld aangeven hoe sterk verankerd een dergelijk patroon kan leven. Stel je bent al jaren in een relatie met een man. De relatie verloopt goed. Alleen ervaar je zelf wat minpunten. ‘Geen grote minpunten hoor. Eerder werkpunten binnen de relatie.’ zo vertel je aan jouw vriendinnen én aan jezelf. Want uiteindelijk neemt jouw angst om de man te verliezen of om afgewezen te worden of… de bovenhand. Je ontvangt een uitnodiging van een ‘bevriend koppel’ waarop je partner meteen ja zegt. Die dag betrap je jouw partner met de ‘bevriende dame’ kussend in de keuken. Je beslist geen scène te maken, niet boos te worden,… ‘Je praat het ’s avonds wel uit met jouw partner, want het zal wellicht allemaal een misverstand zijn.’.
Het voorbeeld lijkt voor jou misschien ondenkbaar of karikaturaal. En toch zijn er zo tal van kleine en grote voorbeelden en situaties waarbij je jouw gevoel van boosheid, verontwaardiging… voor jezelf zal houden ondanks dat er bij jou een grens overschreden is. Je zal jezelf (innerlijk) toespreken en corrigeren om binnen jouw comfortzone van het gekende patroon te blijven. Vaak benoemen we dit gedrag voor onszelf als ‘goed’, ‘nobel’, ‘verstandig’…. Is dit wel zo? Mag jij niet aangeven dat iemand over jouw grens is gegaan?
Wanneer voor jezelf punten van bovenstaande herkenbaar zijn, dan kan het fijn zijn om jezelf de vraag te stellen ‘Wat zoek ik in de verbinding met een ander?’. Misschien is het, tout court, wel fijn om jezelf af en toe deze vraag te stellen. Wanneer je namelijk op zoek bent naar bevestiging, goedkeuring of erkenning van de andere, dan bestaat de kans dat je jouw gedrag gaat aanpassen aan wat je denkt dat de ander van je verwacht of verlangt. Je gaat je anders voordoen dan je bent. Doch als jij er mag zijn, dan mogen jouw gevoelens en emoties er eveneens zijn. Ze horen bij het leven. Bij het leven van elk van ons. Want élk van ons voelt zich wel eens droevig, boos, angstig…
De natuur in het algemeen, en zeker ook paarden, reageren anders. Ik mocht zelf reeds een kudde paarden observeren en dit is wat ik zag : een kudde paarden grazend in de weide, een hard geluid trekt hun aandacht, de spanning stijgt, ze stoppen met grazen, alle sensoren staan op ‘aan’ en ze maken een inschatting van hun veiligheid. Wanneer het gevaar geweken blijkt, dan gaan ze gewoon verder met grazen. Soms hoor je ze nog eens zacht ‘stoom aflaten’ door hun neusgaten, soms ook niet.
Je begrijpt dat hun manier voor om te gaan met een stresserende situatie anders is dan die van ons. En natuurlijk zijn wij mensen (roofdieren) en paarden dieren (prooidieren), toch zegt mijn gevoel dat het ontkennen van onze gevoelens, het niet laten stromen van onze gevoelens… vaak zeer belastend is voor ons zenuwstelsel.
Jouw recht...
Jouw bestaansrecht is er.
Dus maak verbinding met jezelf.
Voel jouw energie. Voel jouw eigen licht.
Wanneer jij steeds vaker alle delen van jezelf durft aan te kijken, aanvaardt en omarmt,
wanneer jij steeds vaker de liefde voor jezelf voedt en laat stromen,
dan is er ruimte.
Ruimte voor elk gevoel en elke emotie.uimte voor ‘zijn’.
Daar ligt kracht, zachte kracht.
In 1959 schreef Charlie Chaplin, op 70-jarige leeftijd, onderstaande tekst ‘As I began to love myself’. De tekst kwam de laatste maanden meermaals bij mij voorbij. Erg inspirerend en verhelderend. Elke keer dat je de tekst opnieuw beluistert of leest hoor je een nieuw accent, een nieuw woord…
Laat je inspireren!
Voel jij je geraakt door deze tekst?
Wens je iets te delen?
Ik hoor graag van jou!